ഞാന്‍

ഇതു കാലമെന്ന രണാങ്കണം ..

ഞാനതിലെ പോരാളി .

ജീവിതം യാഥാര്‍ത്ഥ്യമെന്ന അസ്ത്രം തൊടുക്കുന്നു ...

ഞാനോ മിഥ്യയെന്ന പരിചയാല്‍ തടുക്കുന്നു ..

ആത്മ ബലി നടന്നിരിക്കുന്നു 

ഇവിടെയെന്‍ മനതാരില്‍ 

ഇതെന്‍ വേഷം മാത്രം . 

കണ്ടാര്‍ത്തു അട്ടഹസിക്കാതെ ഹേ ജീവിതമേ  ..


ഭവാന്‍ തന്‍ പാദസ്പര്‍ശം കൊതിക്കും 

അഹല്യയാണിന്നു ഞാന്‍

യുഗങ്ങളിനിയെത്ര  കാക്കണമെന്‍ മോക്ഷത്തിനായി 

ആദിത്യ കിരണങ്ങള്‍ ഏറ്റു ഞാന്‍ തളരുന്നു 

വജ്രായുധം തൊടുക്കുന്നു ഇന്ദ്രന്‍ 

 മഴമേഘങ്ങള്‍ ശരങ്ങള്‍ ഉതിര്‍ക്കുന്നു  

വസന്തം ,ശിശിരം  പിന്നെ വര്‍ഷം ,

കാലം തന്‍ആടകള്‍ മാറുന്നു .. 

ശിലയെങ്കിലും എനിക്കുമൊരു

മനമുണ്ടെന്നോര്‍ക്കുക  യുഗമേ .. 

ഋതുക്കള്‍ കൊഴിയുന്നത് ഞാനറിയുന്നു 

പുതിയ നാമ്പുകള്‍ പിറക്കുന്നതും അറിയുന്നു 

എന്നിട്ടും എന്‍ ഭവാന്‍ മാത്രം 

എന്തേ അണയുന്നില്ല 


സാഗരസംഗമം കൊതിച്ചിരിന്നു ഞാന്‍ 

വറ്റി വരണ്ടിരിക്കുന്നു ഞാനെന്ന നദി 

ചത്തൊടുങ്ങിയിരിക്കുന്നു എന്നിലെ മോഹങ്ങള്‍ 

ഇനിയൊരു സാഗര സംഗമം അതെനിക്കിനി  അന്യമോ ?


മോക്ഷമരുളിയാലും എന്‍ പ്രാണനാഥാ

താമസമരുതേ  ഇനിയും ..